Mevrouw en mijnheer De Bok

Het is er dan toch van gekomen, we hebben voor 1 dag voor €4,50 een scootertje gehuurd. En natuurlijk, we moesten een helmpie op! We veranderden meteen van tante en oom in mevrouw en mijnheer De Bok... Ondanks dat tante geen jonge chick meer is kostte het weinig moeite om achterop bij oom op de buddysit te kruipen. Ja, jullie kunnen lachen maar die oefeningen iedere morgen zorgden er wel voor dat tante zonder spierpijn of andere problemen er ook weer af kwam...... na 4 uur tuffen naar, in, rondom en van Denpasar. Onderweg was het koele windje een verademing, behalve als je stilstond dan stond meteen je dak door de zon in de fik. Jullie hadden ons moeten zien toen we in Denpasar afstapten en onze helm afdeden. Het haar van tante hing op haar flipflops en haar humeur ook...... (Tante begrijpt nu waarom er zoveel vrouwen met een hoofddoek rondlopen in warme landen. Met zulk haar ga je toch meteen op zoek naar een burka.)Tijdens het rijden kon oom veel lichte doch ook redelijk zware kuilen in de weg niet meer ontwijken door alle ogen die je van voren, van achteren en opzij moet hebben om veilig door die chaos heen te laveren. Tantes stuitje deed al pijn voor ze naar Indonesië vertrok maar er zaten nu ook blauwe plekken naast die duidelijk om een massage vroegen. Nou krijg je hier om de 5 meter een massage aangeboden maar ze zeggen er niet bij dat ze kraken bedoelen i.p.v. een liefkozende streling over je billen... Dat moet oom maar oplossen. De verhuurder vroeg ons bij aflevering van de scooter of we dat ding langer wilden huren. Tante heeft de man alleen maar aangekeken, dat bleek voldoende om langer aandringen te voorkomen. Kregen we er meeteen overheen: Taxi, sir taxi, transport, may be tomorrow?

Halverwege Ubud en Denpasar stonden we in de file, de weg werd gerestaureerd door wel 20 man. Je denkt dan al gauw dat dat klusje snel geklaard zal zijn, maar toen we voorbij tuften waren ze asfalt aan het storten met 1 spade, 1 trilplaat, 1 emmertje water naast een lege kruiwagen en 17 man die stonden te kijken. Zoooooooooo, dat schiet lekker op!

In Denpasar blkeek het onmogelijk door alle 1 richting verkeer en de enorme chaos van het verkeer om daar te komen waar we wilden zijn. Aangezien het rijden nog de enige redelijke optie was op koelte, hebben we langzaam de terugreis aangevat. Nog in Denpasar, Polisi op onze hielen. 2 gemotoriseerde agenten bleven enige tijd achter ons rijden en dirigeerden ons vervolgens naar de kant van de weg. Een strak gezicht onder een polisihelm probeerde indruk op ons te maken en begon meteen bahassa tegen ons te kletsen.Wij begrepen er natuurlijk geen bal van en kletsen in het Engels terug. De man van hooguit 25 jaar vroeg oom in uiterst gebrekkig Engels om een motorregistratie die meteen door ons werd overhandigd. Ook werd er nog om een rijbewijs gevraagd. De man vroeg of het een 'international' rijbewijs was. Natuurlijk was het dat. Hij had ons namelijk een beetje zien wiebelen omdat we naar een bepaalde zaak zochten. Elke tourist in iedere stad van de wereld zoekt en wiebelt... Ook zou oom????????? We weten nog steeds niet wat gedaan hebben. De 2e man van 18 jaar stond op een afstandje het tafereeltje gade te slaan. We konden gaan, zonder te betalen, want daar waren ze volgens ons en ook volgens de lokale bevolking die we het verhaal vertelden, op uit. Lekker touristje pesten in de hitte. We waren trouwens goed verbrand op dat ding.

Op de terugweg hebben we ons voor €2,50 laten gaan in een warung inclusief alles! (soto en ijsthee.)Lekker kreteksigaretje/menthol van het merk Sampoerna-A er bij, en genieten maar. Daarna, als troost, bij het Arma-restaurant heerlijk koffie gedronken en applepie gegeten.

Eerder deze week zijn we in het Museo Antonio Blanco geweest. Ook daar werden we ontvangen met ijsthee, heerlijk. In 2009 waren we er er al eerder maar het kon geen kwaad er nog eens heen te gaan. Een barok meseum met veelal licht erotische kunst. In een zijkamer werden aan ons 2 schilderijen getoond die in een kast achter deuren verborgen waren. Het bleken 2 meer erotische schilderijen te zijn die in dit museum kennelijk niet in alle openheid getoond werden. De jongen die de kast opende deed dat enigszins schuchter. We hebben inmiddels al vele mesea bezocht in de wereld maar we zijn nog nooit een museum tegengekomen die de kunst achter de deuren van een kast opbergt. Waar is de kunst dan voor? Juist, om in alle openheid getoond te worden, wat je er ook van vindt. Wat een afgang. We kregen er nog een te verwerken in museo Antonio Blanco. In het atelier van de kunstenaar namen we even plaats om een boek (ter grootte van een A-4, ongebonden en met een slappe kaft ter dikte van maximaal 2 cm) te bekijken. We vroegen een hostess naar de prijs van het boek en ze zei: one hundred. We hadden de entree in IRP betaald dus namen we voetstoots aan dat het boek IRP100.000 kostte. De zoon, ook schilder, was in het museo ivm tv-opname, en zou gevraagd worden een opdracht in het boek te schrijven. Hij had het druk dus de hostess kwam weer naar ons toe en vroeg hoe we wilden afrekenen: contant of met een creditcard. Nou, we konden wel IRP100.000 (= ongeveer €9,00) uit ons portemonnaitje missen. Haha, was niet genoeg het bleek om USD100,00 te gaan! We vroegen in het Nederlands of ze een gaatje in haar hoofd had? Ze antwoordde: yes, yes. Dan voel je je opgelicht zeg. "Het boek is alleen in het museo op Bali te koop", nou en, dikke..... We hebben vriendeljk bedankt voor de moeite.

In een van de velel restaurants die Ubud rijk is heb ik van een gastvrouw geleerd om kleine bakjes van pisangblad te vouwen, leuk voor op tafel. Dat wordt nog even oefenen thuis met die stijve bevroren bladeren die in de vriezer liggen.