Nyepi en meer

Nyepi is een Balinees feest en wordt op 23 maart gevierd. De dag er voor vindt een festival plaats. De jongeren van iedere woongemeenschap timmeren een levensgrote pop in elkaar: ogoh-ogoh en stelt een geest voor. Op 22 maart start er rond 5 uur in de middag een optocht door de straten van Ubud en eindigt na een paar uren op verschillende verzamelplaatsen b.v. Monkey Forest of het voetbalveld waar de geesten dan worden verbrand. De rook gaat naar de hemel. De volgende dag is Nyepi oftewel silence day. Er wordt alleen voor en na zons op- en ondergang gegeten en gedronken. Gedurende de gehele dag wordt er niet gewerkt en blijft men binnen de eigen woongemeenschap en mag er niet gesproken worden, niet gerookt, niet gevreeën, helemaal niets. Het licht mag niet aan, het vliegveld is gesloten, er komt niets in of uit. Ook de restaurants zijn gesloten. De security houdt in de gaten of de regels nageleefd worden. Het doel van dit alles is om de slechte geesten die de dag ervoor verbrand zijn te laten denken dat er niemand op het eiland is en ze ook niet (meer) welkom zijn. Dat wordt voor ons: of de dag ervoor bunkeren dat het een lieve lust is of eten inslaan en thuis opeten. Voor de rest kunnen we wel een dag zonder...

Gisteren opnieuw een scooter gehuurd en gewapend met een dikke portemonnaie, regenkleding, plu en een optimistische blik op de dag die komen ging op pad. Ketut, een van de mensen van het personeel hier had voor ons de scooter geregeld en zat erop toen hij mij een knipoog gaf, met zijn hoofd wenkte en Hans vroeg of hij er met mij vandoor mocht. Ik sprong in de amazone zit achterop en klemde mij aan hem vast. Geintje!
Wij weg. Het zat na de eerste ervaring een stuk ontspannender en reden door het mooie tropische landschap naar het vogel- en reptielenpark, een klein half uurtje rijden verderop. Prachtig weer, geen wolkje aan de lucht. Daar aangekomen $25 pp betaald voor het entree. De toerist betaald hier dik het dubbele van wat de eigen mensen betalen, maar goed. Een prachtig park met vogels in een kooitje. Daar ben ik zelf niet zo weg van, vogels horen in de lucht, ook al meent het bekende spreekwoordelijk gezegde dat dit niet zo is, dan maar vegetarisch.
Maar goed we gingen een met een net overspannen stuk tropisch regenwoud binnen waar er van alles om je heen vliegt, bloeit, groeit en altijd weer boeit. Een enorme loopbrug en donkere wolken die kwamen om onze foto's te verpesten. Toch zaten er ook vogels in een kooi zoals: paradijsvogels. Eentje zat alleen en had de grootte van een kau. Prachtig dier. Hij zat op een stok maar werd tierig toen wij voor de kooi stonden. Hij nam een aanloopje, sloeg zijn vleugels uit en stortte zich tegen het hekwerk aan. Als dat er niet had gestaan dan was hij midden in mijn gezicht gesprongen. Ik schrok mij wezenloos. Hans foto's nemen maar het dier zat niet in de juiste positie. Als een ware studioassistente pakte ik een klein stokje van de grond en kietelde de vogel onder zijn vleugels. Hij vond he tlekker joh en ineens hing hij op zijn kop met zijn vleugels gespreid om indruk op ons te maken, geweldig. En maar roepen Kwang, kwang. We hadden contact met het dier, was erg leuk. De eerste druppels kwamen door het net heen en vielen natuurlijk ook in het regenwoud, zo heet het tenslotte niet voor niets. De druppels zwelden aan en we kwamen er achter dat we nog de enigen in het woud waren. De plastic poncho's uit de rugzak gerukt omdat de plu het inmiddels niet meer hield en voor we die aan hadden waren we al doorweekt. Buiten hadden we in het voorbijgaan een kleine uitspanning gezien en daar stevenden we op af. De mensen die er zaten konden hun lachen niet inhouden en we zagen er ook erg lachwekkend uit. Koffie en een Coke en vlak voor ons de pelikanen die bij de uitspanning kwamen schuilen tegen de regen. Ze vroegen ons nog net niet of we wilden opschuiven maar ze stonden nog geen meter van ons vandaan met zijn allen onder het afdakje. 1 pikte naar mijn paraplu en zette hem nog net niet op!!!! Een giller. Toen het ergste voorbij was, dachten we, zijn we naar het restaurant gelopen om te lunchen.Daar stond een bak Japanners om een dame heen en je kon dan met een papegaai, die zich dood hield op je handen, op de foto. Toen iedereen geweest was durfde ik ook wel en hield dapper mijn handen zo plat mogelijk om de vogel dood te laten liggen, wat hij dus niet deed omdat hij eerst de vingers van zijn begeleidster er bijna afbeet. Ik was opeens niet zo dapper meer. De begeleidster zei dat de vogel waarschijnlijk moe was, ik knikte en zag instemmend af van een amputatie van mijn vingers.
Na de lunch naar het reptielenpark. Allerlei slangen, gelukkig in een kooi werden door Hans op de gevoelige plaat gezet. De bewaker vroeg ons hij een python uit zijn verblijf moest halen dan konden we hem vasthouden. Nou even niet, liever geen wurgslang om mijn nek, ik heb thuis nog wel een andere sjaal...
Toen stapten we een leguanen verblijf binnen die los rondom ons heen lagen; op de grond op de takken van bomen en op richeltjes bij het water. Een flinke ben ik tot op 2 meter genaderd en heb er zelfs foto's van genomen. Door het gebibber is er waarschijnlijk niet een gelukt maar dapper vond ik mezelf wel. Hans beschermde mij tijdens de fotomakerij met de steel van de plu en zei tegen mij dat ik niet bang hoefde te zijn omdat hij vlak naast mij stond en de beestjes niets zouden doen. Maar toen hem gevraagd werd of hij er een op zijn arm wilde sloeg hij beleefd af.
De route door het parkje liep natuurlijk ook door een winkeltje en ik stiefelde meteen op het personeel af om zelf een praatje te beginnen en daarmee de verkooppraatjes van hen te omzeilen. Dat lukte. We hebben weer veel gehoord over het kastensysteem en de begrafeniscultuur die er op Bali heerst. Mensen van een hogere kaste die dood gaan krijgen formaline ingespoten en worden dan na een dag of 7 gecremeerd. Mensen van een lagere kaste kunnen een crematie niet betalen en krijgen dan ook geen formaline ingespoten maar worden vrijwel direct begraven tot er genoeg doden zijn. Wanneer er een gunstige maan(d) is vindt er een algemene crematieplechtigheid plaats voor alle doden tegelijk, op een openbare plaats zoals het voelbalveld of het strand. (Zie je het al gebeuren in de Arena of Noordwijk aan Zee?) We legden uit hoe het bij ons gaat en ik zei dat ik nog niet van plan was om dood te gaan. Toen we op verzoek onze leeftijd vertelden sloegen ze bijna achterover van verbazing. You are so energetic and so b....(laat maar.)
Het was intussen weer verschrikkelijk gaan regenen en wij moesten nog terug naar huis. Regenkleding aan, helmpie op en het briefje van Hans in mijn hand om hem de weg te wijzen. Helaas was dat aan het eind van de straat doorweekt en niet meer te lezen. Stortregen, niet te geloven. De rijstvelden overstroommden de weg over die af- en oplopend was met als gevolg: een zwembad. We zijn zonder zwembandje over gevaren en de scooter deed het nog. We hebben zelfs de weg snel naar huis gevonden waar bij thuiskomst de zon doorbrak. Ook op ons gezicht, van de opluchting.

We liepen van de week in Ubud waar een stel Nederlanders voor ons liep. Wij houden dan altijd wijselijk onze mond. Wij lopen hier langzaam maar deze mensen stonden bijna stil. Een van de vrouwen liet ons voorgaan met de woorden: Go your geng. Gillen!!!