Geef mij maar een neut!

Na een dikke maand op Bali zou een goed glas wijn wel eens lekker zijn. Er is hier wel mondjesmaat wijn uit b.v. Australië en Afrika in een handjevol restaurants per fles of glas te koop maar dat is vreselijk duur. Voor een fles 'gewone' huiswijn van bv de HEMA (die we thuis ook niet drinken) ben je hier al gauw €40 à €50 per fles en ruim €6 per glas kwijt en dat doen we niet. Dus wat dat betreft is het 'nog even volhouden'. Gedistilleerd is hier helemaal niet te betalen; €80 voor een fles whiskey! Niet dat we dat thuis wel drinken maar om even de waanzinnige prijzen aan te geven. Nou dan maar blijven relaxen met een sapje, watertje of flesje Bintang met een kretekje.

Toen we van de week een praatje hadden met een man die al 30 jaar in dienst is van een werkgever die onderkomens verhuurt kwamen we te weten dat mensen die voor een job worden aangenomen de werkgever een groot geldbedrag moeten betalen voor het feit dat ze aangenomen worden!!! De meeste mensen kunnen dat bedrag niet betalen dus doen ze werkzaamheden als zzp-er zeg maar. Vandaar o.a. die vele taxichauffeurs natuurlijk. Er zijn mensen die ons letterlijk om een job vragen!
We spraken een verkoopstertje dat IRP500.000 p.m. verdient. Dat komt neer op €45 en dan heb ik nog een gunstige koers genomen. Van hetgeen ze verkoopt krijgt ze 1% commies die ze ook nog moet delen met 1 collega. In een gunstig geval verdient ze er op die manier IRP100.000 bij zodat ze een maandinkomen heeft van IRP600.000=€54. Ze fluisterde dat ze een Chinese baas heeft die in grote welstand leeft doordat er vele winkels en een supermarkt in de toeristische plaats Nusa Dua in zijn bezit zijn. De man van de verkoopster had een verkeersongeluk gehad en heeft daardoor zijn schouder en pols gebroken waardoor hij niet (meer) kan werken. Als je dan 2 kinderen hebt in de lagere schoolleeftijd is het hier letterlijk overleven. Toen ik naast haar stond dacht ik eerst: er is hier toch deo te koop maar dat is met zo'n inkomen een aanslag op haar budget dus vermoed ik dat ze 1 keer p.d. onder de familiedouche gaat en koud water gebruikt zonder zeep. Tijdens ons verblijf in de winkel moest er natuurlijk wel geofferd worden. Dus ging ze op haar knietjes (en dat was niet om mijn gekochte jurk af te spelden om in te korten.) De wierook kwam in grote wolken dampend de paskamer binnen glijden. Hans dacht: gelukkig, de aanslag op de knip blijft hiermee beperkt. Zonder zich bewust te zijn joeg ze ons met de dampende geur de winkel uit. Maar voordat we dat deden hebben we haar een haarpin uit laten zoeken die zij mooi vond, afgerekend en haar kado gedaan. Als dank krijg je dan een nederige bescheidenheid te zien waar onze jeugd in Nederland een puntje aan kan zuigen. Stelletje verwende krengen.

De dag ervoor hadden we aan de overkant van de straat een praatje gemaakt met de man die 30 jaar in dienst was van dezelfde werkgever. Op dat terrein zat ook een kleermakersatelier waar we met de gekochte nog in te korten jurk naar toe togen. 1 van de naaisters hadden we toen ook gesproken. Ze had een prachtige mond met tanden er ontbrak alleen 1 kies, waar ze zich tijdens het lachen voor schaamde. Een nieuwe kies kost hier IRP2.000.000/€190. Ons vermoeden is dat naaisters nog minder verdienen dan de verkoopsters. Die mooie rij tanden zal immer verstoken blijven van een nieuwe kies. Samen met haar collega hielp ze met mijn jurk afspelden. De bazin vroeg wanneer het klaar moest zijn en ik zei in mijn beste Indonesisch: plan-plan. Rustig aan, we zijn hier nog een paar weken. Of overmorgen niet te laat was? De kosten voor het inkorten komt op IRP35.000/€3. Daar komt de Marokkanse 'goedkope' kleermaker op de Breestraat niet voor uit zijn stoel.

Zaten we afgelopen zondag lekker te genieten van een sapje in een aardige warumg: Laba-Laba, kwam er een Amerikaanse Chevrolet Impala vol met jongeren voorbij. Alle ramen stonden open en op de achterbank zat een jongen met een hui-tuin en keuken fan voor zijn gezicht die aangesloten was op de sigarettenaansteker. Lachuh!

In een straatje richting de plaatselijke markt waar we naar toe op weg waren hoorden we geklop. En wat zagen we? Een jongetje van 5 jaar zat op een stoepje achter een boom met een hamer en bijtel verwoed op een steen te kloppen. Een gezicht van een mens was duidelijk te onderscheiden. We bleven staan en bewonderden zijn werk. Hij werd er erg verlegen van en dook achter de boom. Hij wilde niet op de foto. Met een dikke lach op ons gezicht en beide duimen omhoog hebben we hem op een afstandje laten weten dat we het geweldig vonden wat hij deed. Dat was veilig en hij begreep ons. Zijn duim ging ook omhoog. Ontroerend om een zo jong kind al te zien beeldhouwen. Geen vader met €tekens in zijn ogen er naast die hem toeschreeuwt dat hij harder zijn best moet doen om een 'ster' te worden. Nee, gewoon een jongetje van 5 die met een simpele hamer en bijtel tijdens zijn speeltijd zichzelf ontwikkelt. Geweldig!

Even verderop hadden we al eerder die week een foto gemaakt van een oude Vespa uit 1960. Knalrood gespoten maar nog zonder zadel of onderdelen. Maar nu zat er wel een zadel op en was de eigenaar in de buurt bezig met laswerk. We raakten aan de praat. Hij was eigenaar van meerdere geïmporteerde Vespascooters uit 1965 en 1976 die hij geweldig mooi opknapt. Er is op Bali een echte Vespaclub van ware diehards. Hij bood ze ook te koop aan. We zagen ons zelf al op een hippe 60-erjarenscooter rijden en boodschapjes halen om die in onze eigen modern aangekochte bungalow te verwerken tot een heerlijke dis. Nog maar even verder dromen. Voorlopig regent het hier pijpenstelen en dan ga ik niet meer op een scooter.

Vorige week een antiekzaak ontdekt met kwaliteitspullen. Helemaal leuk. Er achter zaten een paar vrouwen die bezig waren met het maken van pruiken. Haartje voor haartje werd met een haakje vastgezet op een voorbewerkt model van stof. De pruiken waren voor de Nederlandse markt en werden op bestelling gemaakt. Bij aankomst in Nederland wordt er een model in het pruikenkapsel geknipt.
De vrouw die ons te woord stond bleek ook danseres te zijn en had inmiddels in het buitenland optredens gegeven. Een ware handelaarster, ze was getrouwd met een kunstenaar en had natuurlijk ook een galerie. Nou zijn we intussen ervaren afpoeieraars geworden en kennen intussen veel kneepjes om niet te kopen en dat lukte wederom. Dansen was haar passie. Laat mensen over hun passie praten en ze vergeten dat ze bezig waren om jou wat te verkopen. Complimentjes helpen altijd en overal.

Op verzoek van verschillende volgens van deze blog plaatsen we hierbij een leuke foto van ons beiden op de brommer. Have fun!