Ubud en Sulawesi in vogelvlucht

.Mede door de slechte internetverbindingen kom ik vandaag eindelijk toe aan het schrijven van dit blog. Ook omdat we de vorige en deze week zoveel hebben meegemaakt waardoor er weinig tijd overbleef om alle ervaringen met jullie te delen. Daarom in vogelvlucht hetgeen we hebben meegemaakt. Donderdag 22 februari was het vanaf 18.00 uur volop ogoh-ogoh wat de klok sloeg. Daaraan voorafgaand waren we ’s-middags getuige van de ceremonie in de belangrijkste tempel op de Jalan Hanoman. Vele tientallen vrouwen hadden zich prachtig aangekleed en in een groot aantal rijen zittend of geknield op de grond opgesteld achter de enorme offers die ze van huis hadden meegebracht. De offers bestonden uit een houten beschilderde ronde console met daarop allerlei fruit, cake-jes of ander lekkers hoog opgestapeld. De totale hoogte van 1 zo’n besloeg wel een halve meter en was loodzwaar. Achter hen zat op een verhoging een priester die de ceremonie leide met een aantal vrouwen en mannen die de dienst begeleidden. De dienst duurde alles bij elkaar een klein half uur. Zo nu en dan zat de priester die in het wit gekleed was met een belletje te rinkelen en dat was voor de vrouwen het sein om met een bloemetje tussen de vingers dat gesprenkeld was in heilig water en de handen gevouwen boven hun hoofd te bidden. Op een later tijdstip tijdens de dienst werden de handen van alle vrouwen wel 6 keer besprenkeld met heilig water uit een soort theepotje waarmee ze hun gezicht wasten. Daarna kregen ze rijstekorrels op hun voorhoofd en half ‘geplakt. Even later was de dienst afgelopen en gingen alle vrouwen met hun enorme offers op weg naatr hun eigen huis in de verschillende desa’s in Jalan Hanoman. Na een serie foto’s gemaakt te hebben van de prachtig gemaakte poppen van trollen en geesten zijn we eerst wat gaan drinken en om 18.00 uur weer teruggekeerd naar dezelfde plek waar het grote spektakel na zonsondergang begon. Een massa mensen waren daar al samengestroomd om alles mee te maken. Vrouwen met beschilderde gezichten, meisjes met fakkels van bamboe, een Balinees ‘hoempaorkest’, verklede mannen begeleidden het spektakel. Maar eerst weer een ceremonie op straat door een priester met een belletje die alle poppen zegende enz. Een Balinees volksfeest speelde zich voor onze ogen af en we hebben er volop van genoten. Het werd later en later en we zijn toen mede omdat we geen voeten meer hadden naar onze afspraak in een restaurantje gegaan om te eten.
De volgende dag Nyepi. We kregen wel ontbijt, voor de lunch hebben we zelf gezorgd en als avondeten werd er binnen het complex nasi goreng geserveerd. We mochten de hele dag niet weg. Die dag hebben we gebruikt om te wassen en onze koffers in te pakken. Alle Balinezen bleven thuis en van hen hebben we begrepen dat de meeste die dag slapend hebben doorgebracht. Een evenement dat wij voor geen goud hadden willen missen.
Zaterdag hebben we een scootertje gehuurd en zijn een paar adressen langs geweest om eventueel tijdens een nieuw verblijf op Bali als onderkomen te verblijven.
Zondagochtend vroeg om 04.00 uur werden we opgehaald door een chauffeur van de touroperator waardoor we naar het vliegveld werden gebracht. We hebben nog nooit zo snel in een vliegtuig gezten, zo snel ging de procedure op Denpasar Airport. Na ruim 1 uur vliegen kwamen we in Makassar aan waar we werden opgewacht door onze gids die uitstekend Nederlands spreekt. Samen met een chauffeur reden we allereerst naar een gebied waar veel vlinders vliegen, een enorm woeste waterval en kalksteengrotten waarin o.a. vleermuisjes vlogen. Spekglad werden we met grote zaklantaarns door de druipsteengrotten geleid die de meest vreemde vormen hadden. Een prachtig schouwspel. Op de terugweg stonden een jonge man en vrouw op een verhoging te zingen en toen heb ik met de mannelijke helft een dansje op de openbare weg gemaakt. Iedereen lachen want dat zijn ze hier niet zo gewend. Een malle vrouw met een hoedje op die ‘gek’ doet! Daarna koffie gedronken en geen vlinders in kastjes gekocht die door de lokale bevolking te koop worden aangeboden. Je komt er de douane in Nederland niet mee door omdat vele soorten beschermd zijn en je ze niet mag invoeren. Daarna door richting Sengkang. Onderweg eerst nog geluncht. In Sengkang richting rivier waar we in een’ longtale’ boot zijn gestapt samen met de chauffeur en een bootsman. Heerlijk op het water een uur varen naar een volk dat op drijvende huisjes op het water woont en leeft van de visvangst in Lake Tempe. Bij 1 familie zijn we te gast geweest en zijn we binnen gevraagd om thee te drinken en gebakken pisang te eten. Onderweg voelden we ons als Alexander en Maxima want iedereen die we tegen kwamen wilde graag naar ons zwaaien. Kleine kinderen struikelden over hun eigen voeten en vielen op hun snoet in hun drang om ons te kunnen zien en naar ons te zwaaien. De vrouwen van de bezochte familie zaten buiten op het ‘dek’ en we hebben geprobeerd om zonder inmenging van de gids met hen te communiceren. Dat ging moeilijk maar was wel leuk. Onze schoenen gingen uit en ik had die van mij nog niet uit of de vrouwen stormden er op af om er trots in rond te stampen……lachen. Na een klein half uurtje weer vertrokken voor de tocht terug. Witte reigers, kikkers, watervogels en de prachtigste waterplanten begeleidden ons op onze tocht. Een geweldige ervaring die op ons netvlies staat gegrift. ’s-Avonds in een lokaal restaurant gegeten en vroeg naar bed want de volgende dag gingen we al weer vroeg op pad.
Een lange rit over een slechte kronkelweg richting Palopo waar we hebben geluncht en uiteindelijk door de bergen naar Rantepao, ons volgende logeeradres. Een totaal andere sfeer heerst er op Sulawesi, die totaal niet te vergelijken is met de andere eilanden die we al eerder bezocht hebben. Onderweg hebben we zoveel moois gezien…… Prachtig kleurrijke huizen maar ook kleine hutjes, bouwvallen, rijst die gedroogd werd op een doek op de straat, kemiri, cacao, pepers, katjang, klapper (vruchtvlees cocosnoot,) okra, zeewier enz. We vielen doodop in coma en sliepen een vermoeide slaap.
Volgende dag ‘ontbijt’ waar we het maar niet over zullen hebben. Eerst langs een zijdeweverij waar alles nog met de hand wordt geweven. Aan de overkant van de straat een winkel met de prachtigste stoffen. Een moslimvrouw legde ons veel uit over het werkproces. We laten ons nooit meer voor de gek houden als het over zijde gaat. We wilden geen stof kopen dus gebruikte ik een oude techniek die ik tijdens mijn werk gebruikte en vroeg de vrouw overklederdracht tijdens huwelijksceremonieën. Haar eigen fotoboek kwam op tafel en vanzelf kwam haar passie aan het licht……Mekka en het geloof. Langzaam schoven we op naar de deur. We hebben haar hartelijk bedankt voor al haar informatie. Ik met een handdruk en Hans met gevouwen handen. Moslimvrouwen mogen een vreemde man geen hand geven. En wij naar buiten de auto in. Het echtpaar stond ons hartelijk uit te zwaaien zonder dat we iets gekocht hadden.
De veemarkt die 1 x in de 6 dagen gehouden wordt was om de hoek. Grote buffels werden uit vrachtwagentjes geladen en door de straat geleid naar de markt. Brandschoon want de waterbuffel wordt met name tijdens begrafenisceremonieën die soms 3 dagen maar ook weken kunnen duren aan de familie van de overledene kado gedaan. Maar ook varkens worden daar verhandeld. Die liggen ter koop aangeboden op een soort baar van bamboe en kunnen geen kant meer op. Er werd veel verhandeld want de volgende dag vond er een begrafenis plaats. Op de markt werd ook tabak verhandeld. Een klont samengeperste tabak gemengd met gula (palmsuiker). Er werd mij een sigaretje aangeboden die erg lekker smaakte. Vrouwen kauwen op serie. Dat is een mengsel van tabak, kapur (kalk van de schelp van een slak), bolk een soort boon, pinang (noot) waarvan hun mondholte rood word) De serie onderdrukt het hongergevoel. Als ze dat kauwen eten ze soms meerdere dagen niet. Ze zijn dan ook broodmager. Een verslaving tegen de armoede. Na het kauwen spugen ze de pruim uit in een blik met een plastic zak erin. Handig om weg te gooien! Daarna nog vismarkt, groetenmarkt enz. Ook hanengevechten gezien.
Na de lunch hebben we een Torajadorp bezocht met huizen in de vorm van een boot. De begrafeniscultuur van de Torajas is wereldberoemd. Graven bezocht die uitgehouwen zijn in de rotsen. Hele families liggen bij elkaar. Een deurtje sluit het graf af en ervoor staan poppen die de geest van de overledene verbeelden. Langs een gammel pad omhoog gelopen waar onze gids ons begeleidde naar een open graf van 400 jaar oud. Houten kisten die opgestapeld staan met de prachtigste versieringen. Schedels en beenderen stonden erop of in de inhammen van de rots. De familie brengen de overledenen vaak een bezoek en brengen dan van alles voor ze mee. Bloemetjes, snoepjes maar ook sigaretten van het merk: RELAX, die ze in de opening van de mond van de schedels steken! Een heel maf gezicht. We voelden ons bevoorrecht om dit graf te mogen bezoeken.
In Sangulla staat een babyboom waar in het verleden overleden babys werd bijgezet. De babys mochten nog geen tandjes hebben. Dit gebruik is tegenwoordig niet meer van toepassing maar de oude boom staat er nog steeds. Vanuit Nederland heb ik 2 popjes meegenomen waarin ik gedichtjes had genaaid en vervolgens in gebreide witte sokken heb gedaan. Als kind zijn 2 babybroertjes van mij overleden maar mochten kinderen in die tijd niet mee naar de begraafplaats. Ik dus ook niet. De popjes heb ik met toestemming van de gids (zelf een Toraja) tussen de wortels van de babyboom begraven om ze zo voor mezelf een plek te geven en de ‘zeur’ in mijn hoofd af te sluiten. Met een tevreden gevoel weer verder gegaan met onze bezichtigingen van een begraafplaats van hangende graven (houten kisten hangend aan de rotsen.) Het voert te ver om nu hierover te schrijven, dat kost te veel tijd.
Woensdag naar een begrafenisceremonie geweest. Dat viel niet mee mensen…… Er waren bijna 1000 gasten die allemaal rond een open plek op lage verhogingen met gekruiste benen zaten. Onderweg er naar toe liepen we langs 2 mannen die net een varken hadden geslacht en het dier met blote handen aan het ‘leeghalen’ waren. Het bloed zat tot aan de ellebogen. De inhoud werd in bamboe gedaan en later op een vuur als maal aan de gasten geserveerd. Op de open plek stonden een paar hele grote langwerpige ketels op een vuur waar al vlees in werd bereid. Er stonden ook 7 buffels te wachten om ritueel te worden geslacht. We hadden voor de familie een slof sigaretten meegenomen en gingen die aanbieden waardoor we een speciale gast werden. We kregen water en eten aangeboden. Ik heb het bij cake gehouden, dat leek mij het veiligst en was mij beter bekend. Even later begon het hoogtepunt van de dag: de rituele slachting. De 7 buffels werden 1 voor 1 in de keel gesneden en het bloed spoot eruit. Ze werden vastgehouden aan een touw en een ring door de neus en ze vielen 1 voor 1 op de grond. 1 buffel kreeg 2 x een haal door zijn keel. Ik heb mijn gevoel maar afgesloten want ik kon onder het zicht toch niet meer uit. Hans zat op zijn knieën met het fototoestel in zijn handen de ene serie na de andere te schieten. 1 buffel kwam bloedend zijn richting uit waardoor hij weg moest springen en stootte toen hardhandig zijn hoofd tegen een houten balk. Gelukkig voor hem zat de achterpoot aan een touw vastgebonden waardoor hij met een schok tot stilstand kwam. Hans had alleen een bult op zijn hoofd en ik was wat trillerig………… Na de slachting zijn we vertrokken………………………om te gaan lunchen! Gek genoeg had ik toch trek en heb ook nog gegeten. WAS LEKKER JOH! Na de lunch naar ons hotel terug om ritueel te zwemmen, douchen, haren wassen en te pakken want morgen gaan we terug naar Makassar alwaar we nog 2 dagen blijven om vervolgens op zaterdag weer terug te vliegen naar Bali waar het strand wacht.
Nou mensen ik heb intussen pijn in mijn vingers van het typen en we gaan zo eten, al weer, en daarna vroeg naar bed.
DOEG.