Tropisch Buitje

Zoooooo, dat was een echte tropische bui waaraan we gelukkig ontsnapten omdat we vanmiddag net terug waren van de markt....Donder, bliksem en een bui (zeg maar regengordijn) van ruim een uur, nu schijnt de zon weer! Hans heeft er een filmpje van gemaakt en hopelijk krijgen we dat ge-upload. Zo niet dan is het jammer.

Zondag weer het één en ander in het dorp ontdekt. Een bibliotheek, nou ja, iets wat er op lijkt dan. We liepen vanaf het voetbalveld (ijkpunt in het dorp) door een smal gangetje en sloegen rechtsaf richting bibliotheek. 2 vrouwen zaten achter de receptie met elkaar te kletsen. Verder een open ruimte met muziekinstrumenten (gamelan e.d.) en een ruimte met kinderboeken. In een aparte kamer stonden een paar rekken met buitenlandse boeken en 2 computers. Allemaal gekregen of door reizigers achtergelaten boeken die je kunt huren of kopen. Ze geven er ook allerlei cursussen maar toen we de volgende dag langsgingen en we een jong stel bloemetjes in een zelfgevouwen babanenbladbakje zagen strooien hebben we ons meteen omgedraaid. Wat een sukkels! De bibliotheek draait op vrijwilligers en is speciaal gericht op kinderen, en dat is leuk, want die hebben de toekomst nog. Er zat een jongetje van een jaar of 8 achter de computer een spelletje te spelen. Hij leert zichzelf in ieder geval met een computer omgaan. Hij was de enige die aanwezig was..

De volgende dag liepen we om onze route af te steken opnieuw die richting uit om in een restaurantje koffie te gaan drinken toen we langs een open ruimte liepen waaruit we heel veel geluid van spelende kinderen hoorden komen. Binnen aangekomen bleek dat daar de non-profit stichting Sjaki-Tari-Us is gevestigd; "For mentally disabled people". Kinderen en tieners met een verstandelijke beperking worden daar ondersteund en begeleid in hun ontwikkeling en deelname in de maatschappij. Het lot van een kind dat op Bali met een verstandelijke beperking wordt geboren is niet rooskleurig. Ze worden nauwelijks nog door de gemeenschap geaccepteerd, zeg maar weggestopt en genegeerd. Deze stichting biedt kinderen en hun ouders/familie een nieuw perspectief. Op de site van de stichting kun je nalezen waar ze voor staan.
Ze drijven ook een warung waar je kunt eten en enkelen van hen helpen in de keuken mee met het bereiden van het voedsel. De opbrengst gaat terug naar de kinderen voor lesmateriaal en/of speelgoed. We spraken er met 2 Nederlandse stagaires. 1 HBO student uit Amsterdam die al 7 maanden zijn in- en output op Bali levert/ontvangt met zijn kennis en een pedagogiek studente van de UvA die er aanzienlijk korter verbleef maar haar stage zeer serieus beleeft. Leuke jonge mensen met een missie.

www.sjakitarius.nl

Vanuit het restaurantje hadden we zicht op een straatje van waaruit de mensen van de woongemeenschap op allerlei vervoermiddelen kwamen uitrijden. We bleven foto's maken en lachen want wat je dan alleemaal voorbij ziet komen is eigenlijk niet te filmen, dat moet je zien, geweldig! Die brommer wordt overal voor gebruikt; als vervoermiddel voor mensen maar ook van dieren (varkens, kippen enz.), bouwmatereialen, gamelanorkest, warungs en ga zo maar door. En allemaal hadden ze lol. Een oude opa, bevend en bibbeend met een hoedje op en zijn nieuwe vlam of zijn tienerkjleindochter achterop in de amazonezit. Opa onzeker en de jonge maagd als een Godin achterop.

Waar we hier inmiddels groot respect voor hebben gekregen zijn de vrouwen. Die werken echt de hele dag. Of het nou het runnen van een toko is, het werken in een restaurant, bar of keuken, ze blijven gaan. Degenen die ons grootste respect verdienen zijn de vrouwen die in de bouw werken. In de bouw hier zijn geen moderne voorzieningen als bijvoorbeeld een kraan of moderne apparatuur aanwezig. Vrouwen worden dan ook gebruikt om de materialen aan te voeren. Met op hun hoofd een rondje gemaakt van een oude handdoek of iets anders van stof dragen ze grote brokken stenen die ze er eerst zelf hebben op gezet naar de plaats waar ze worden verwerkt. Of grote zakken cement van 25 totm 50 kg. Die vrouwen moeten nekspieren die zo zwaar zijn ontwikkeld dat het niet normaal meer is. Wat een zwaar leven en dan te bedenken dat ze dat 7 dagen in de week doen. Arme, arme vrouwen..... Verder worden ze hier waarschijnlijk met een mand op hun hoofd geboren want ze sjouwen hier echt letterlijk alles op hun hoofd mee. Een enkele man doet dat ook wel maar die zijn met een lampje te zoeken. De meeste van hen zitten op een stoepje de hele dag naar toeristen te roepen of ze nog een taxi willen, of anders misschien morgen! Stelletje luilakken, zitten de hele dag op hun reet met hun mond te malen op iets wat vrouwen voor ze hebben gemaakt en schieten dan weer achter een krant of hebben een lulpraatje met de andere 'wereldleiders'. Bah.

De volgende keer hebben we het over Nyepi.