A nighmare in broad daylight

Afgelopen weekend hebben we weer een brommertje gehuurd en hebben lekker rond getuft. Het weer was gelukkig droog en zonnig dus de regencape hoefden we dit keer niet te gebruiken. Met een heerlijk windje langs je gezicht was het goed tuffen! Zaterdag was ons doel ‘Bali Zoo’. Onderweg kregen we opnieuw te maken met een stromannetje voor een of ander privé project die ons op zijn brommer volgde. Er is niets zo vervelend als iemand die achter je aan rijdt om je vervolgens de verkeerde richting op te wijzen. We hadden daar al eerder mee te maken gehad en hadden hem al vlug in de smiezen, dus hebben we snel ingegrepen. We hebben hem naast ons tot stilstand gebracht en laten weten dat we niet van zijn gezelschap gediend waren. Daarop maakte hij zich snel uit de voeten en hebben we er geen last meer van gehad. De algemene indruk van het dierenpark was ‘Balinees’ met veel bomen, bloemen, groen en dieren die je in een andere dierentuin niet of op een andere manier te zien krijgt. We ontmoetten daar een reuze vogel (Cassowary) met enorme poten en kleurige kop die waarschijnlijk een broertje of zusje was van de struisvogel. Op een gegeven moment kreeg hij waarschijnlijk te veel aandacht en blies iedereen die stond te kijken toe met het maken van een geluid dat we nog nooit eerder door een vogel geproduceerd en gehoord hadden. Het leek op een zeer laag geluid via geblaas door een holle pijp. Het klonk vervaarlijk en indrukwekkend. We kregen enorm ontzag en respect voor dat dier waar je geen ruzie mee moet krijgen als je die op een stil landweggetje tegenkomt. Krijsende apen en junglegeluiden begeleidden ons op onze route door het park.
We schoven hangende kettingen opzij om een verblijf binnen te gaan dat was overspannen met gaas. Direct zagen we verschillende zwart-witte Ibissen rondlopen die in het water en omgeving aan het fourageren waren. Een vogelverblijf in een tropisch regenwoud! Hans zag natuurlijk vlinders maar ik bleef aan de grond vastgenageld staan omdat ik verschillende vliegende honden op mijn gezichtshoogte aan een tak zag hangen. Wel 2 x zo groot als degene die we in het wild tegen waren gekomen in de buurt van ons onderkomen. (Dat was maar een kleintje.) Verzorgers hadden net vers fruit in de buurt van de dieren opgehangen waardoor ze erg tierig waren. Een ervan was een onvervalst mannetje en toonde schaamteloos zijn ‘klok-en-hamerspel’ (zie bijlage) terwijl ik moeite deed om niet door hem gezien te worden. Met mijn fototoestel voor mijn ogen is het net of ik naar een natuurfilm van National Geographic op televisie kijk!!!! (Maar niet heus..) In mijn ooghoek zie ik opeens dat er nog veel meer van die engerds hangend aan boomtakken slurpend en met open bek vreten van het voedsel terwijl ze hun vleugels intimiderend uitvouwen. In spreidstand zien ze er nog griezeliger uit dan wanneer ze hangend slapen. Hans heeft ze ook ontdekt en knipt voor zijn neus weg foto’s die ik tot op heden nog niet heb willen terugzien. Intussen zijn een viertal Japanners ook het verblijf binnengekomen en staan elkaar voor een boom te fotograferen en hebben niet in de gaten wat er allemaal in hangt. Een van de honden steekt onverwachts zijn kop omhoog, spreid zijn vleugels en komt met opengesperde muil recht op mijn gezicht afvliegen. Ik geef een kreet die direct door de ons omringende apen en Japanners wordt overgenomen. Een pestherrie van jewelste is het resultaat. Van angst sta ik trillend op mijn benen nog na te shaken wanneer de Japanners aan Hans vragen of hij niet bang is en sluiten daarop zwaan-kleef-aan achter zijn rug aan om verder te schuifelen naar een wat minder beangstigende plek, de schijters. Een koppel met een kind in de kinderwagen loopt langs mij heen in één ruk door naar de uitgang terwijl ik hem in onvervalst Nederlands tegen zijn vrouw hoor zeggen: “Hier is niks te zien, er staan alleen maar bomen”. (Oetlul!) Mensen zien ook niets… De ZOO moet je beleven.
Even verderop start een vliegshow. Hans had een plaatsje op de voorste rij uitgekozen en uit ervaring weet ik dat je dan ‘de Sjaak’ bent. Ik ben nog maar net bekomen van een aanval door zo’n engerd als de presentator van de show mij een papagaai voor mijn gezicht houdt om een zoenend tête-à-tête te hebben met het dier. In plaats van een lief ‘kopje’ krijg ik als dank een beet in mijn getuite lippen. Auw, wat een vals kreng, dat hebben we niet afgesproken… Gieren, adelaars en neushoornvogels scheren dreigend met hun scherpe klauwen over mij heen alsof ik het zusje van Ganymedes ben.
A nighmare in broad daylight.