Verjaardagsfeestje, ‘familie’ bezoek en bankroof

Afgelopen vrijdag opnieuw een brommertje gehuurd voor het hele weekend omdat we op zaterdag en zondag afspraken hadden met twee Balinese families. De brommer werd vrijdag om 9.00 uur bij ons onderkomen afgeleverd dus we werden verwend door Ni Wayan Seken van Pondok Merta House (zie Facebook.) De geleverde helmen leken op die van soldaten in de loopgravenoorlog (voor Hans) en voor mij een zwarte kinderhelm met de afbeelding van Angry Bird achterop! Een mooi stel dus. Nou, daar gingen we dan, lekker tuffen en genieten van de omgeving en het lekkere koele windje in de richting van Sukawati. Onderweg kwamen we veel ateliers met houtsnijwerk tegen. Vaklui die uit één blok hout de prachtigste beelden, tafels en stoelen snijden en bewerken maar ook deuren voorzien van de prachtigste patronen. Een lust voor het oog om zoveel mensen met vakkennis dicht bij elkaar met passie aan het werk te zien. We passeerden een modern ogende winkel waarin veel glaswerk zoals lampen en decoratieve elementen te koop werd aangeboden. We stopten, deden onze helmen af en stevenden af op de al geopende deur en werden over de drempel WELKOM geheten door een jonge vrouw met een (levende) gele slang van ongeveer 150/200 cm om haar nek. Doordat je in Indonesië altijd goed moet uitkijken waar je loopt omdat je voor je het weet lijdend voorwerp wordt van een tragisch ongeval, hadden wij de vrouw met de slang om haar nek nog niet eerder waargenomen. Of ik ook even gezellig die slang om mijn nek wilde hebben. ‘Nee, terimahkasih’ (dankjewel,) zei ik; ‘ik loop thuis al de hele winter met een boa om mijn nek’ en vluchtte samen met Hans rap de winkel weer uit richting vervoermiddel waar ik, mijn leeftijd in aanmerking genomen, nog nooit zo snel achterop ben gesprongen. We zwaaiden nog even beleefd ter afscheid en maakten snel dat we weg kwamen, GASSEN LIEF, GASSEN!

Zaterdagochtend hebben we lekker lui gedaan want Ni Wayan Podi zou ons op haar eigen motorbike na haar werk rond 3 uur in de middag langs komen halen zodat we gezamenlijk naar haar huis in Gianyar konden rijden om het verjaardagsfeestje van Kadèk, die 5 jaar werd, te vieren. De in Nederland en Indonesië gekochte presentjes voor het hele gezin zaten goed verpakt in de rugzak en in plastic onder mijn arm geklemd want het wil nog wel eens regenen hier op Bali. Eerst nog even bij haar moeder gestopt, die een piepklein winkeltje (zeg maar een overdekte marktkraam voor eerste levensbehoeften runt), om een DVD met verjaardagsliedjes op te halen. De moeder van Podi moet ongeveer net zo oud zijn als ik maar ziet er 20 jaar ouder uit (of is het andersom?) Ze is analfabeet want arme mensen gingen hier vroeger niet naar school.
Nu trouwens nog niet (waren we inmiddels achtergekomen.) Er lopen hier veel tienermoeders met 1, 2 of 3 kinderen op straat rond die hun kroost laten bedelen tijdens uren dat andere kinderen op school zitten. Het is hier nog steeds: geen geld dan geen school, niet spelen, (weg)gepest worden door leeftijdgenootjesvoor altijd een paria. We zien en ervaren hier te veel waarvan je haren te berge rijzen maar desondanks kunnen we niet voor iedereen een vangnet zijn. Bij toeval ontdekten we een organisatie die nationaal en internationaal aan het werk is om de leefomstandigheden van straatkinderen, seksueel misbruikte kinderen, kinderen die als slaaf verkocht worden voor goedekope arbeid maar met name de seksindustrie enz. te verbeteren. Op de website van Safe Childhoods kan je meer te weten komen waar deze Foundation voor staat http://www.safechildhoods.org/

Het is leuk om in een jong gezin weer eens een kinderverjaardag mee te maken maar dan op zijn Balinees. Er waren slingers, ballonnen en een heus taartje met chocolade waar een kaars met het ijfer 5 in werd gezet + om het nog feestelijker te maken wel 15 kleine taartkaarsjes er omheen, kon Kadèk lekker lang blazen. Een leuk mannetje met naar mijn mening enige aanleg tot ADHD (en dat kwam echt niet door zijn verjaardag.) Zijn zus Riska van 8 jaar is heel wat rustiger van aard. De man van Podi moest werken maar een paar nichten met een rij aan kroost kwam het feestje opvrolijken (….) Op de DVD klonk de melodie van ‘Lang zal ze leven’ en iedereen zong het lied in het Bahasa Indonesia mee. Veel geklap, gejuich en glunderende gezichtjes die duidelijk blij waren met de cadeautjes. Na 2 uur zitten op een stenen vloer rolden we langzaam en tonnetje rond van de taart, nasi goreng, katjang en koekjes (en dat allemaal door elkaar heen) naar de rand van het ‘terras’ om onze spieren en botten de gelegenheid te geven opnieuw te leren rekken en strekken zodat we ‘soepeltjes’ konden opstaan. Mijn billen waren razend blij toen ik achterop het brommertje plofte en godzijdank weer werden vertroeteld door het kussen van de buddyseat. Kapot was ik!

Zondag stond Made Widnyana volgens afspraak voor de deur om gezamenlijk naar zijn ouderlijk huis in Sukawati te tuffen. Opnieuw was de rugzak gevuld. Eerst nog even langs het centrum in Ubud want één van de vrouwen van de koning (en hij heeft er wel 100) was overleden en er werd een ceremonie gehouden waar veel mensen op af kwamen. We wilden graag wat foto’s maken. De baar bestond uit een toren met 9 dakjes en daarnaast stond een grote zwarte gedecoreerde stier waar de overledene later in zou worden gestopt om in gecremeerd te worden op een speciale plek in Ubud. We wilden de eerder gemaakte afspraak niet afzeggen maar als we het van te voren hadden geweten waren we er gebleven om het mee te maken. Vervolgens gingen we op weg. Eerder had ik ontdekt dat er in en rond Ubud meerdere bloemenzaken zijn gevestigd die voorheen nooit bestonden. Bij een van hen zijn we gestopt en heb ik ter plekke bloemen uitgezocht en zelf een boeketje gemaakt voor Ibu (moeder van Made.) Tijdens het maken werden de bloemen rijkelijk voorzien van water dat via mijn poriën als zweetpeentjes uit mijn hoofd gutste. De eigenaar was trots om iemand vanuit Belanda in zijn zaak te krijgen en wilde op Facebook graag vrienden met mij worden (wat inmiddels gebeurd is.) We werden allerhartelijkst ontvangen door de ouders en 2 broers van Made. De mensen zijn gewoon niet gewend om verwend te worden dus was het enig om te zien hoe Ibu, tijdens de door haar overheerlijk bereide maaltijd (waar zij zelf niet aan deelnam,) stiekem in het tasje zat te gluren om precies te zien wat er allemaal in zat. Lekkere vrouwendingetjes voor in de mandi (bad), douche, shampoo en al van dat spul. Maar ook een leuke haarspeld, slippertjes uit een hotel(!) en oorbelletjes. Nou, die kan wel even vooruit. Na het eten naar een oom (zilversmid) die in de buurt woont gereden. De 80-jarige nènèk (grootmoeder) van Made woont daar ook bij in. Na wat onderhandelingen heb ik wat staan ‘kleppen’ (in het Nederlands) met nènèk en zij met mij in het Bahasa Indonesia. Gek genoeg verstonden we elkaar prima! Ze wilde wat graag met mij op de foto. OK, hoorde ik haar zeggen. We lieten haar de gemaakte foto zien maar door (waarschijnlijk) de staar (of andere oogziekte) kon ze nauwelijks op het kleine schermpje kijken. Daarnaast heb ik nergens een spiegel kunnen ontdekken dus ik denk dat ze zelf niet eens weet hoe ze er uit ziet. We kregen sterk de indruk dat ze het jammer vond dat we weer weggingen. Samen met Made terug naar Ubud alwaar we in ons onderkomen de verdere middag en begin van de avond hebben zitten kletsen en een wijntje gedronken en heftig hebben gediscussieerd over allerlei onderwerpen waar Made graag met ons over wilde praten. Een leuke maar erg vermoeiende dag.

Toen we maandagochtend dachten plan-plan (langzaam aan) te doen kreeg ik van Hans, die met de cijfertjes van onze bankrekening bezig was, te horen dat we geskimd waren voor een bedrag van 5.000000 IRP (bijna €300,00.) Hij heeft direct telefonisch contact opgenomen met onze bank in Nederland en bleek dat zij onze pas inmiddels hadden geblokkeerd omdat ze al in de gaten hadden dat er iets niet klopte. ‘U krijgt het geskimde geld volledig terug’ zo kreeg Hans te horen. De afdeling fraudezaken zou worden geïnformeerd. ‘We sturen een nieuwe pas naar uw huisadres’ zo vertelde de leukerd van de bank. Gelukkig ben ik ook nog in het bezit van een pas dus kunnen we ons verder wel redden maar hoe doe je dat in godsnaam als je alleen bent en maar 1 pas bezit. Volgens Hans komt dan de Nederlandse Ambassade in zicht of een bank waarmee onze eigen bank zaken doet. Niet zo’n leuk begin van de week maar we zijn inmiddels overgegaan tot de orde van de Balinese(offer)dag.