Brommertje zonder GPS

Tijdens ons verblijf in Azië is de mobiel van Hans met al zijn gegevens erin + duur aangekochte GPS-Azië-routekaarten gecrasht. Ondanks dat hebben we vorige week toch een paar dagen een brommertje gehuurd. Op het moment dat wij de verhuurster betaalden zei ik tegen Hans: ‘Kijk eens naar buiten!’ Het regende plotseling pijpenstelen. ‘Even wachten maar, de bui drijft zo over’, was zijn antwoord. Na de bui trokken wij er toch vol goede moed opuit. Nog geen kilometer van huis op weg…zijn we af moeten stappen om te schuilen omdat het opnieuw begon te hozen. Wij waren op weg naar de botanische tuin en gingen dus na de bui weer verder. Even later bleek dat Hans een verkeerde afslag had genomen en kwamen we in plaats van bij de botanische tuin plotsklaps uit bij een prachtig vergezicht van rijstvelden die boven elkaar tegen een bergwand aan waren gelegen (rijstterrassen.) Doordat het bleef regenen zijn we daar maar een restaurantje in gegaan en hebben tijdens het nuttigen van onze lunch genoten van het prachtige vergezicht.

De volgende dag opnieuw op zoek naar de botanische tuin die we ook vonden en waar we een gehalveerde toegangsprijs moesten betalen voor een tuin die vol liep met werklui die bezig waren met de herbouw en reconstructie van de ‘tuin’ en waar we door uitgehongerde muggen werden onthaald als welkome aanvulling op hun dieet. Ik ben nog geen 5 minuten binnen geweest en heb aan de overkant van de ingang een kop koffie besteld om mijn frustratie de baas te worden. Vervolgens zijn we langs een dorpje gekomen waar Herons (witte reigers) nestelen. Honderden witte reigers zaten boven in de bomen en bescheten iedereen die het waagde zich eronder te gaan. Naast de enorme stank was een dikke witte ‘sneeuw-scheit-laag’ het resultaat van de nesteldrang van de vogels in de bomen. HET REGENDE POEP!! Jammer dat er geen winterbanden bij de brommer werden verhuurd.

Weer een dag later zijn we op weg gegaan naar een vlindertuin dat een behoorlijk eind ‘brommen’ van Ubud ligt in de buurt van Tabanan in het westen van Bali. Nadat we van de receptie van ons onderkomen het overgrote deel van de route op de kaart kregen uitgetekend met de mededeling dat we het tijdens de route ‘nog maar eens moesten vragen’ hebben we rijdend in de juiste richting aan veel Balinezen om het laatste stuk van de goede weg gevraagd maar raakten we opnieuw gefrustreerd door de tegenstrijdige aanwijzingen. We zijn wel in Tabanan aangekomen maar de vlindertuin hebben we nooit bereikt. De bevolking is altijd bereidt om je te helpen maar ze weten behalve de waarschijnlijke richting waar je naar toe wilt rijden absoluut niet waar het volgende dorp ligt laat staan wat daar te doen is of wat zich daar afspeelt. Na uren te hebben rondgereden hebben we het toen maar opgegeven om verder te zoeken en zijn uiteindelijk in een kansloos soort MacDonald-op-zijn-Balinees onder een kraan gaan liggen om water bij te tanken.

Twee dagen later liepen we gewassen, geschoren en geföhnd door de tuin van ons onderkomen naar het centrum van Ubud om te gaan lunchen toen ons door een medewerker van NICK’s Pension volkomen onverwacht werd gevraagd of we wilden meewerken aan een interview op camera! Nou wil Hans normaliter al nooit op een foto dus een camera zal wel helemaal een brug te ver zijn, dacht ik. But a man can change! Met woorden als: ‘bij hoge uitzondering’ en ‘niemand kent mij toch hier’ wilde hij wel meewerken. Samen werden we op camera opgenomen door 2 studenten van een toeristische opleiding terwijl de genoemde medewerker ons allerlei vragen stelde. Over Ubud, ons onderkomen, of we in de toekomst terugkomen, over het personeel enz. Het leek meer op een promotiefilm voor NICK’s dan een vrijblijvend interview met een eigen mening. Een paar vragen hebben we mooi omzeild en als uitsmijter heb ik nog even mijn website www.angeliquevaniperen.nl genoemd omdat bleek dat de opnames op de Balinese televisie worden uitgezonden!!!